¡ Buenas noches !
Vandaag zijn we voor de eerste keer naar school moeten gaan. Er werd een algemene infosessie gehouden voor internationale studenten op de 'Facultad de filosofía y letras'. Dit is niet de faculteit waar Martijn en ik zullen studeren. Uiteraard zitten wij op de 'Facultad de ciencias de la educación'. Tijdens de infosessie werd er ons verteld dat het papierwerk op onze faculteit moest gebeuren, waardoor we hierna meteen naar daar zijn gegaan. Deze 2 faculteiten lagen gelukkig op dezelfde campus, waardoor we niet ver moesten gaan. Bij het binnenkomen van ons gebouw gingen we op zoek naar la oficina internacional (wij Spaans, jullie ook Spaans!). De dames aan het secretariaat waren zeer vriendelijk maar net zoals de rest van de stad spreken ze verschrikkelijk snel. Met handen en voeten probeerden ze ons uit te leggen waar we naartoe moesten gaan, en net als we het begrepen hadden stuurden ze iemand met ons mee. In het kantoor probeerden ze ons eerst in het (verschrikkelijk snelle en dialect) Spaans aan te spreken, maar ze hadden al snel door dat we er helemaal niets van begrepen. Na het overschakelen in het Engels (ZE KONDEN ENGELS!!!) vertelden ze ons dat we vrijdag een last-minute infosessie zouden krijgen, specifiek voor onze faculteit. Toegevoegd kregen we ook nog een 'Don't worry about it for now.'. Dus: zorgen voor vrijdag.
We zijn enkele dagen geleden een Belg tegengekomen die hier sinds de zomer woont. Hij heeft een huisje in het Albaicín, een hoger gelegen buurt van Granada. Hij is lid van rebelation sound, en had onlangs in een café mogen spelen. Hij vertelde ons dat hij aan ijsklimmen doet en dat er dit jaar amper sneeuw ligt in de Sierra Nevada. Daar gaan mijn skiplannen...
Na een dikke week in Granada zouden we ook graag eens iets anders delen met jullie dan enkel uitstappen die wij doen, of de vele plekken die wij, net zoals vele toeristen, bezoeken. In deze week rondstappen, mensen ontmoeten, naar de supermarkt gaan, etc. zijn ons al vele dingen opgevallen. Als je de mensen hier ziet rondlopen lijken ze vaak heel nors, maar eigenlijk zijn ze vaak heel vriendelijk. Wij proberen iedereen altijd in het Spaans aan te spreken, ook al lukt dit niet altijd even goed. Iedereen probeert ons te helpen om de woorden te vinden die we zoeken, of ze verbeteren ons als we schoonheidsfoutjes maken. Vaak volgt er een brede glimlach als we elkaar uiteindelijk verstaan.
Het meeste is hier vrij tot zeer goedkoop. Vooral als we eten gaan kopen valt dit ons op. Enkel de verse bakker (met uitzondering van gewoon brood) is heel duur. Voor een koffiekoek zit je ook al snel aan 2 euro per stuk. Gewoon brood is hier trouwens geen gewoon brood. Overal zit suiker op, en dan bedoel ik echt overal. We hadden een brood met olijfolie gekocht, en wat lag er op? Juist ja. Spanjaarden zijn ongelooflijke zoetebekken! Met de zakjes suiker die je bij een koffie krijgt kunnen wij minstens 2 keer doen. Sommigen hier zijn zelfs in staat 2 zakjes in 1 koffie te doen...
Door Granada (vooral Albaicín) lopen voelt soms een beetje als mijnenveld spelen. Stap niet op de foute stoepsteen of je schoen hangt vol hondendrol. Mijn meest gebruikte zinnetje van de voorbije week is dan ook: Pas op voor de kaka Martijn! De straten hier zijn niet alleen hiermee gevuld, maar ook met ongelooflijk veel verkeerslichten op de meest belachelijke plaatsen. De plaatselijke bevolking steekt hier steeds over (wel op het zebrapad) als het rood is. Dus wij doen maar mee (integreren hé!). Door de heel veel kleine straatjes hier kunnen we ook wel eens totaal niet meer weten waar we zijn. Onze oplossing is dan nog een straatje links, nog een straatje rechts, nog eentje links, tot we een grote straat of de kathedraal tegenkomen. Want alle wegen leiden naar de kathedraal (of in mijn geval de winkelstraten). Als ik hier over straat loop voel ik mij een beetje als een aapje in een dierentuin. De lokale bevolking staart naar mij, beginnen tegen elkaar te praten over mij of wijzen zelfs. Het lijkt wel of ze nog nooit een blond meisje van 1 meter 80 hebben gezien...
Je kan heel gemakkelijk de echt inwoners van Granada uit een massa halen. De helft heeft een neuspiercing en loopt standaard rond met een sigaret tussen de vingers. Ze typen hun berichten op Facebook (of andere sociale media) niet, maar spreken dit in. Dit geeft een heel vreemd beeld op straat. De meisjes hier dragen vaak (veel te) veel parfum en hele zware make-up, of zoals Martijn het zegt: ze zijn geplamuurd.
Heel veel (niet meer zo zonnige) groetjes vanuit Granada!
Kelly x
Vandaag zijn we voor de eerste keer naar school moeten gaan. Er werd een algemene infosessie gehouden voor internationale studenten op de 'Facultad de filosofía y letras'. Dit is niet de faculteit waar Martijn en ik zullen studeren. Uiteraard zitten wij op de 'Facultad de ciencias de la educación'. Tijdens de infosessie werd er ons verteld dat het papierwerk op onze faculteit moest gebeuren, waardoor we hierna meteen naar daar zijn gegaan. Deze 2 faculteiten lagen gelukkig op dezelfde campus, waardoor we niet ver moesten gaan. Bij het binnenkomen van ons gebouw gingen we op zoek naar la oficina internacional (wij Spaans, jullie ook Spaans!). De dames aan het secretariaat waren zeer vriendelijk maar net zoals de rest van de stad spreken ze verschrikkelijk snel. Met handen en voeten probeerden ze ons uit te leggen waar we naartoe moesten gaan, en net als we het begrepen hadden stuurden ze iemand met ons mee. In het kantoor probeerden ze ons eerst in het (verschrikkelijk snelle en dialect) Spaans aan te spreken, maar ze hadden al snel door dat we er helemaal niets van begrepen. Na het overschakelen in het Engels (ZE KONDEN ENGELS!!!) vertelden ze ons dat we vrijdag een last-minute infosessie zouden krijgen, specifiek voor onze faculteit. Toegevoegd kregen we ook nog een 'Don't worry about it for now.'. Dus: zorgen voor vrijdag.
We zijn enkele dagen geleden een Belg tegengekomen die hier sinds de zomer woont. Hij heeft een huisje in het Albaicín, een hoger gelegen buurt van Granada. Hij is lid van rebelation sound, en had onlangs in een café mogen spelen. Hij vertelde ons dat hij aan ijsklimmen doet en dat er dit jaar amper sneeuw ligt in de Sierra Nevada. Daar gaan mijn skiplannen...
Na een dikke week in Granada zouden we ook graag eens iets anders delen met jullie dan enkel uitstappen die wij doen, of de vele plekken die wij, net zoals vele toeristen, bezoeken. In deze week rondstappen, mensen ontmoeten, naar de supermarkt gaan, etc. zijn ons al vele dingen opgevallen. Als je de mensen hier ziet rondlopen lijken ze vaak heel nors, maar eigenlijk zijn ze vaak heel vriendelijk. Wij proberen iedereen altijd in het Spaans aan te spreken, ook al lukt dit niet altijd even goed. Iedereen probeert ons te helpen om de woorden te vinden die we zoeken, of ze verbeteren ons als we schoonheidsfoutjes maken. Vaak volgt er een brede glimlach als we elkaar uiteindelijk verstaan.
Het meeste is hier vrij tot zeer goedkoop. Vooral als we eten gaan kopen valt dit ons op. Enkel de verse bakker (met uitzondering van gewoon brood) is heel duur. Voor een koffiekoek zit je ook al snel aan 2 euro per stuk. Gewoon brood is hier trouwens geen gewoon brood. Overal zit suiker op, en dan bedoel ik echt overal. We hadden een brood met olijfolie gekocht, en wat lag er op? Juist ja. Spanjaarden zijn ongelooflijke zoetebekken! Met de zakjes suiker die je bij een koffie krijgt kunnen wij minstens 2 keer doen. Sommigen hier zijn zelfs in staat 2 zakjes in 1 koffie te doen...
Door Granada (vooral Albaicín) lopen voelt soms een beetje als mijnenveld spelen. Stap niet op de foute stoepsteen of je schoen hangt vol hondendrol. Mijn meest gebruikte zinnetje van de voorbije week is dan ook: Pas op voor de kaka Martijn! De straten hier zijn niet alleen hiermee gevuld, maar ook met ongelooflijk veel verkeerslichten op de meest belachelijke plaatsen. De plaatselijke bevolking steekt hier steeds over (wel op het zebrapad) als het rood is. Dus wij doen maar mee (integreren hé!). Door de heel veel kleine straatjes hier kunnen we ook wel eens totaal niet meer weten waar we zijn. Onze oplossing is dan nog een straatje links, nog een straatje rechts, nog eentje links, tot we een grote straat of de kathedraal tegenkomen. Want alle wegen leiden naar de kathedraal (of in mijn geval de winkelstraten). Als ik hier over straat loop voel ik mij een beetje als een aapje in een dierentuin. De lokale bevolking staart naar mij, beginnen tegen elkaar te praten over mij of wijzen zelfs. Het lijkt wel of ze nog nooit een blond meisje van 1 meter 80 hebben gezien...
Je kan heel gemakkelijk de echt inwoners van Granada uit een massa halen. De helft heeft een neuspiercing en loopt standaard rond met een sigaret tussen de vingers. Ze typen hun berichten op Facebook (of andere sociale media) niet, maar spreken dit in. Dit geeft een heel vreemd beeld op straat. De meisjes hier dragen vaak (veel te) veel parfum en hele zware make-up, of zoals Martijn het zegt: ze zijn geplamuurd.
Heel veel (niet meer zo zonnige) groetjes vanuit Granada!
Kelly x