¡ ¡ Buen día para todos !
Ik geef het toe, ik heb net een kwartier nodig gehad voordat ik wist hoe ik dat omgekeerd uitroepteken moest plaatsen. Alle begin is moeilijk zeker.
We zitten nu 6 dagen in Granada. De eerste dagen hebben we van het goede weer geprofiteerd. Half Granada zijn we al doorgewandeld en we voelen het ondertussen wel. Kleine pijntjes (geen paniek) zorgen ervoor dat we nu ook wat meer op het hostel blijven en iets voor school doen. Ik weet absoluut niet wat ik hier allemaal moet schrijven, maar laten we beginnen waar de vorige blog geëindigd is.
Na het vorige blogbericht hebben Kelly en ik nog een uitstap gemaakt. We hadden aan de receptie een kaart van Granada gekregen. Daar had de receptionist één van de beste uitzichten van Granada aangeduid: mirador San Nicolás (ik enthousiast want: sinterklaas!). Ondertussen had ik een plannetje op mijn GSM gedownload en met mijn nieuwe simkaart hadden we internetverbinding. Onderweg heeft Kelly trouwens ook haar nieuwe SIM-kaart gevonden! Die wandeling naar mirador San Nicolás was geen rustige wandeling. Toen we een kwartier onderweg waren, deden we onze jas al uit. Het was veel te warm! Toen we daar uiteindelijk aankwamen, was het niet voor niets. Wat een uitzicht!
Die avond zijn we dan tapas gaan eten. Je hoort natuurlijk wel wat verhalen maar er ging een wereld voor ons open. Een drankje kost in een tapasbar ongeveer 2 euro. Daarbij krijg je een beetje tapas, alé, dat dachten wij toch. We hebben daar uiteindelijk een bord vol met snacks gekregen. Niet 1 keer, gewoon iedere keer dat je iets besteld. Voor 4 à 6 euro heb je in een tapasbar echt wel gegeten. Ik ben er alleen nog niet echt uit hoe dat die mensen uit de kosten komen!
De volgende dag zijn we een beetje de lui geweest (het ligt heus niet alleen aan mij). Pas rond 16 uur zijn we echt iets gaan eten, we hadden namelijk 's morgens laat ontbeten (lees: late voormiddag en koffie met toast). We zijn toen opzoek gegaan naar onze burger king. Deze lag uiteindelijk wel eventjes wandelen van ons hostel. De burger king hebben we deze keer wel gevonden na een kleine omweg langs plaza de toros. Daar ligt de stierenvecht arena van Granada (ik heb de indruk dat er nu wel veel meer te doen is dan stierenvechten). Veel was er niet te zien buiten een paar cafeetjes en restaurantjes maar het is wel een mooi en groot gebouw. Ik was enorm nieuwsgierig naar de binnenkant en uiteindelijk hebben we een poort gevonden (verscholen achter een hoop stoelen en tafels) waar we naar binnen konden kijken.
Donderdag zijn Kelly en ik andere dingen gaan doen. We zijn eerst naar Realejo gegaan. Een zogenaamde toeristische buurt. We kwamen langs een aantal stakers (Céline en Robin zijn die vorig jaar ook tegen gekomen) en ik ben ervan overtuigd dat op één van die borden stond: steun ons en krijg pita. De kans bestaat natuurlijk dat mijn Spaans nog niet zo goed is.
In Realejo was er niet veel te zien. We weten nu wel waar onze lessen Spaans doorgaan! Kelly is daarna gaan winkelen en ik ben toen een beetje gaan rondzwerven. Ik ben een aantal uitzichten tegengekomen en voordat ik het wist stond ik bij Carmen de los martirés. Dit is een grote tuin vlak bij het Alhambra. Je kan daar trouwens gratis binnen en nadat ik daar eventjes heb rondgelopen wil ik daar iedere week wel naartoe. Ik was 1 minuut daar en ik werd al omsingeld door een bende pauwen (die beesten lachen er niet mee hoor!). Een ander deel was afgesloten voor werken en toen ik terug op het hostel was, merkte ik dat ik een groot deel gewoon niet gezien had.
Die avond ben ik eindelijk wat sociaal gaan doen. Op facebook is er een groep: Erasmus Friends Granada, en ik dacht dat ik daar wel wat mensen zou leren kennen. Kelly voelde zich niet 100% dus ben ik er alleen naartoe gegaan. Ik heb daar inderdaad mensen leren kennen (de namen ben ik alweer vergeten). Alleen, iedereen sprak daar Spaans, behalve ik. Hoewel dat er toch een soort taalbarrière was, waren het wel enorm toffe mensen. Iedereen deed de moeite om wat trager tegen mij te spreken en veel dingen te herhalen. Deze keer heb ik vooral geluisterd. Ik verstond opmerkelijk veel. Het is volgens mij niet de laatste keer dat ik hen ga tegenkomen.
Gisteren (vrijdag) hebben we onze kotbaas ontmoet. Een tof persoon die tamelijk goed Engels spreekt. Hij is een leerkracht economie! Volgens mij hebben we het wel getroffen met onze kotbaas.
Hij heeft een aantal dingen met ons besproken en vertelde mij de situatie op het kot. Normaal gezien kon ik vandaag op het appartement. Er was een klein kamertje waar ik even kon blijven tot de echte kamer vrij kwam. Op dat appartement zit ook een Australiër. Hij liet pas gisteren weten dat hij niet wou dat ik op kot kwam omdat ik lawaai ging maken (hij weet natuurlijk niet dat ik de levensstijl van een koala heb als ik dat wil). Kort samengevat: aangezien ik niet veel zin had om ruzie te maken met iemand die binnenkort toch weg is, zit ik samen met Kelly op ons hostel tot de 11e.
Goed, ik denk dat het dat wel allemaal was.
¡ Chao !
- M
Ik geef het toe, ik heb net een kwartier nodig gehad voordat ik wist hoe ik dat omgekeerd uitroepteken moest plaatsen. Alle begin is moeilijk zeker.
We zitten nu 6 dagen in Granada. De eerste dagen hebben we van het goede weer geprofiteerd. Half Granada zijn we al doorgewandeld en we voelen het ondertussen wel. Kleine pijntjes (geen paniek) zorgen ervoor dat we nu ook wat meer op het hostel blijven en iets voor school doen. Ik weet absoluut niet wat ik hier allemaal moet schrijven, maar laten we beginnen waar de vorige blog geëindigd is.
Na het vorige blogbericht hebben Kelly en ik nog een uitstap gemaakt. We hadden aan de receptie een kaart van Granada gekregen. Daar had de receptionist één van de beste uitzichten van Granada aangeduid: mirador San Nicolás (ik enthousiast want: sinterklaas!). Ondertussen had ik een plannetje op mijn GSM gedownload en met mijn nieuwe simkaart hadden we internetverbinding. Onderweg heeft Kelly trouwens ook haar nieuwe SIM-kaart gevonden! Die wandeling naar mirador San Nicolás was geen rustige wandeling. Toen we een kwartier onderweg waren, deden we onze jas al uit. Het was veel te warm! Toen we daar uiteindelijk aankwamen, was het niet voor niets. Wat een uitzicht!
Die avond zijn we dan tapas gaan eten. Je hoort natuurlijk wel wat verhalen maar er ging een wereld voor ons open. Een drankje kost in een tapasbar ongeveer 2 euro. Daarbij krijg je een beetje tapas, alé, dat dachten wij toch. We hebben daar uiteindelijk een bord vol met snacks gekregen. Niet 1 keer, gewoon iedere keer dat je iets besteld. Voor 4 à 6 euro heb je in een tapasbar echt wel gegeten. Ik ben er alleen nog niet echt uit hoe dat die mensen uit de kosten komen!
De volgende dag zijn we een beetje de lui geweest (het ligt heus niet alleen aan mij). Pas rond 16 uur zijn we echt iets gaan eten, we hadden namelijk 's morgens laat ontbeten (lees: late voormiddag en koffie met toast). We zijn toen opzoek gegaan naar onze burger king. Deze lag uiteindelijk wel eventjes wandelen van ons hostel. De burger king hebben we deze keer wel gevonden na een kleine omweg langs plaza de toros. Daar ligt de stierenvecht arena van Granada (ik heb de indruk dat er nu wel veel meer te doen is dan stierenvechten). Veel was er niet te zien buiten een paar cafeetjes en restaurantjes maar het is wel een mooi en groot gebouw. Ik was enorm nieuwsgierig naar de binnenkant en uiteindelijk hebben we een poort gevonden (verscholen achter een hoop stoelen en tafels) waar we naar binnen konden kijken.
Donderdag zijn Kelly en ik andere dingen gaan doen. We zijn eerst naar Realejo gegaan. Een zogenaamde toeristische buurt. We kwamen langs een aantal stakers (Céline en Robin zijn die vorig jaar ook tegen gekomen) en ik ben ervan overtuigd dat op één van die borden stond: steun ons en krijg pita. De kans bestaat natuurlijk dat mijn Spaans nog niet zo goed is.
In Realejo was er niet veel te zien. We weten nu wel waar onze lessen Spaans doorgaan! Kelly is daarna gaan winkelen en ik ben toen een beetje gaan rondzwerven. Ik ben een aantal uitzichten tegengekomen en voordat ik het wist stond ik bij Carmen de los martirés. Dit is een grote tuin vlak bij het Alhambra. Je kan daar trouwens gratis binnen en nadat ik daar eventjes heb rondgelopen wil ik daar iedere week wel naartoe. Ik was 1 minuut daar en ik werd al omsingeld door een bende pauwen (die beesten lachen er niet mee hoor!). Een ander deel was afgesloten voor werken en toen ik terug op het hostel was, merkte ik dat ik een groot deel gewoon niet gezien had.
Die avond ben ik eindelijk wat sociaal gaan doen. Op facebook is er een groep: Erasmus Friends Granada, en ik dacht dat ik daar wel wat mensen zou leren kennen. Kelly voelde zich niet 100% dus ben ik er alleen naartoe gegaan. Ik heb daar inderdaad mensen leren kennen (de namen ben ik alweer vergeten). Alleen, iedereen sprak daar Spaans, behalve ik. Hoewel dat er toch een soort taalbarrière was, waren het wel enorm toffe mensen. Iedereen deed de moeite om wat trager tegen mij te spreken en veel dingen te herhalen. Deze keer heb ik vooral geluisterd. Ik verstond opmerkelijk veel. Het is volgens mij niet de laatste keer dat ik hen ga tegenkomen.
Gisteren (vrijdag) hebben we onze kotbaas ontmoet. Een tof persoon die tamelijk goed Engels spreekt. Hij is een leerkracht economie! Volgens mij hebben we het wel getroffen met onze kotbaas.
Hij heeft een aantal dingen met ons besproken en vertelde mij de situatie op het kot. Normaal gezien kon ik vandaag op het appartement. Er was een klein kamertje waar ik even kon blijven tot de echte kamer vrij kwam. Op dat appartement zit ook een Australiër. Hij liet pas gisteren weten dat hij niet wou dat ik op kot kwam omdat ik lawaai ging maken (hij weet natuurlijk niet dat ik de levensstijl van een koala heb als ik dat wil). Kort samengevat: aangezien ik niet veel zin had om ruzie te maken met iemand die binnenkort toch weg is, zit ik samen met Kelly op ons hostel tot de 11e.
Goed, ik denk dat het dat wel allemaal was.
¡ Chao !
- M